«Σε όλα υπάρχουν όρια. Το θέμα είναι ποιος τα βάζει…»
ΣTAΘHΣ (κατά κόσμον Στάθης Δ. Σταυρόπουλος), γεννήθηκε το 1955 στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε Πολιτικές επιστήμες και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου. Άρχισε να δημοσιεύει σκίτσα και γελοιογραφίες το 1981 στον “όδηγητή” κι από τότε συνέχισε για δέκα χρόνια στον “ριζοσπάστη”, άλλα δέκα στα “NEA” και τέλος, έως τώρα στην “Ελευθεροτυπία”. Σε όλο αυτό το διάστημα συνεργάσθηκε με πλήθος εντύπων όπως το “ANTI”, η “Πρώτη”, η “Μακεδονία”, το “METPO”, το “EΠIXEIPΩ”, ο “METOXOΣ”, τα «ΕΠΙΚΑΙρΑ», το “ΠΑρόν”, “4ΤρόΧόΙ” και πολλά άλλα. Έχει εικονογραφήσει πολλά βιβλία, κυρίως παιδικά, με τις εκδόσεις Καστανιώτη, Κέδρος, Άγκυρα, Πατάκης, Παπαδόπουλος και λιβάνη. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, έχει κάνει πλήθος ατομικών καθώς και τρεις εκθέσεις στις γκαλερί Αστρολάβος και Αγκάθι. Έχει εκδόσει 24 άλμπουμ με γελοιογραφίες, τρία με σκίτσα χωρίς λόγια, ένα με κόμικ και ένα βιβλίο με εικονογραφημένα τραγούδια. Τέλος γράφει και στην καθημερινή ηλεκτρονική στήλη “ο Στάθης στον eniko” Καλλιεργεί καστανιές, συλλέγει παιχνίδια, ταξιδεύει πολύ (ενίοτε γράφοντας ταξιδιωτικά) κι έχει δύο γιούς, το Διονύση και τον Τηλέμαχο. Εξαιρετική τιμή αποτέλεσε για τον ίδιο όταν ο εκδότης της Ελευθεροτυπίας Κίτσος Τεγόπουλος ζήτησε να εκδοθεί μια ανθολογία κειμένων της στήλης “ναυτίλου”, που τότε έγραφε ο Στάθης στην “Ε” Τέλος, υπήρξε δύο φορές υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥρΙζΑ στη τελευταία και τιμητική θέση. Με μεγάλη χαρά δέχθηκε να μας μιλήσει τόσο για τα επαγγελματικά του δρώμενα μα και για την αγαπημένη του Ηλεία, της οποία την ομορφιά όμως μας λέει θα ήταν δύσκολο να την αποδώσει σε ένα σκίτσο!
ΠΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ Ο ΗΛΕΙΟΣ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΣ
Τι σας ώθησε στο να γίνετε σκιτσογράφος;
Η πολιτική και η τύχη. Την εποχή εκείνη, μετά τη Μεταπολίτευση, τα πάντα για τους νέους ήταν «ανοιχτά». Δεν υπήρχε το άγχος που κατατρύχει σήμερα τους νέους. Ο καθένας από μας τότε νόμιζε ότι θα γίνει «βασιλιάς». Δεν ήταν θράσος , ήταν θάρρος. Και πάντως δεν ήταν «παιδιόθεν προγραμματισμός» των προοπτικών μας υπό το κράτος των υπαγορεύσεων μιας αγοράς εργασίας«ανθρωποφάγου. Το πρώτο μου σκίτσο το έκανα για να ομορφύνουμε ένα πλακάτ. Έκτοτε, πάνω από τρεις δεκαετίες αυτό ακριβώς κάνω, στρατευμένος με την καρδιά μου στην Αριστερά.
Στη σκιτσογραφία και γενικότερα στη σάτιρα μπαίνουν όρια και φραγμοί ;
Σε όλα υπάρχουν όρια. Χωρίς αυτά ακόμα και η ελευθερία θα ήταν ελευθεριότητα. Και η σάτιρα, άσφαιρος χαβαλές ή υποκριτική αυτολογοκρισία. Το θέμα είναι ποιος βάζει τα όρια. Αν τα βάζουν άλλοι, λογοκρίνεσαι. Αν τα βάζεις ο ίδιος με βάση τη δεοντολογία, την ιδεολογία σου, την ηθική και τις αρχές σου, τότε είσαι ελεύθερος. «ελευθερία», έλεγε ο Μαρξ (και ο Πλάτωνας) είναι «η εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας». Συνεπώς το ερώτημα περιστρέφεται πάντα γύρω από το προέχον. Ποιες είναι οι προτεραιότητες, τι συμφέρει την αλήθεια. Και αλήθεια δεν είναι η αφήγηση του καθενός, αλλά η απόδειξή της.
Αν σας ζητούσαν ένα σκίτσο για την Ηλεία, τι θα σχεδιάζατε;
Δεν θα έφτιαχνα σκίτσο. Θα έφτιαχνα μια τοιχογραφία μεγάλη σαν σε μια Ποικίλη Στοά, όπου θα προσπαθούσα να αποδώσω, χωρίς επιτυχία, διότι δεν θα μπορούσα, το μέγεθος αυτού του τόπου. Την ομορφιά του, την αύρα του και την ιστορία του. Τους θεούς και τους ανθρώπους, τους θρύλους και τις υποθήκες. Ένα μικρό πανέμορφο σύμπαν με ελίτσες, κυπαρίσσια, νερά, παραλίες και όρη, αρχαίους ποταμούς, αγάλματα κι εκκλησάκια που υποδεικνύουν τη γαλήνη και την αρμονία που θα έχει η ζωή όταν ξαναγίνει Εδέμ.
