Κώστας ΚΑζΑΚοΣ
Η Ηλεία μου λείπει…
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 29 Μαΐου 1935 και τον ίδιο χρόνο μετοίκησαν οι δικοί
του στον Πειραιά. Σπούδασε στην Ανώτερη Σχολή Κινηματογράφου, στο Τμήμα
Σκηνοθεσίας (1953-1956) και στη Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν. Ως ηθοποιός
ξεκίνησε το 1953 πρώτα στον κινηματογράφο και από το 1957 στο θέατρο. Από το 1968
ξεκίνησε ως σκηνοθέτης αλλά και θεατρικός επιχειρηματίας. Επίσης και στη τηλεόραση ως
ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης. Έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 50
κινηματογραφικές ταινίες και 30 θεατρικά έργα. Σκηνοθέτησε 12 θεατρικά έργα ενώ γύρισε
δύο ταινίες ως σκηνοθέτης και παραγωγός. Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου
του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης
Ελεύθερου Θεάτρου και μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ιδρυτικό μέλος του
Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος
του Ηθοποιού. Τιμήθηκε με τον “Χρυσό Απόλλωνα”, βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών
Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ
Θεσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη παραγωγή (“Λυσιστράτη”). Στις εκλογές του
Σεπτεμβρίου του 2007 καθώς και του Οκτωβρίου του 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ,
όντας επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του. Είχε παντρευτεί την ηθοποιό Τζένη
Καρέζη, με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, που είναι επίσης
ηθοποιός. Από το 1997 είναι παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Τζένη Κόλλια. Δέχθηκε με
μεγάλη χαρά να τον φιλοξενήσουμε στις σελίδες του περιοδικού μας, στις σελίδες που
μιλούν για τον νομό Ηλείας. Άλλωστε όπως μας είπε την αγαπά τόσο την Ηλεία και τους
ανθρώπους της που, όποτε βρίσκει χρόνο κατεβαίνει στα μέρη της να συναντήσει και να
απολαύσει ξανά από κοντά την αρχοντική ομορφιά της. Ιδιαίτερα απλοϊκός και με ζεστή
χροιά φωνής έσπευσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας, δίχως δεύτερη σκέψη, παρά μόνο
με απλόχερη καλοσύνη και ευγένεια.
Τι συναισθήματα αποκομίζετε κάθε φορά που επισκέπτεστε την Ηλεία; Έφυγα από τον τόπο
μου 13 χρόνων. Από τον Πύργο και τα “κανούλια” βρέθηκα στη ζούγκλα της Αθήνας του
1948. Αποδιοργανώθηκα εντελώς. Η έλλειψη ήταν βαριάς μορφής. Αν η δουλειά μου το
επέτρεπε, θα γύριζα στον Πύργο με την πρώτη ευκαιρία και θα οργάνωνα τη ζωή μου εκεί.
Αλλά αυτό δυστυχώς δεν γίνεται. Και οι σποραδικές επισκέψεις μου δεν επαρκούν. Η
έλειψη παραμένει. Μου έχει συμβεί πολλές φορές, να ταξιδεύω νύχτα για τον Πύργο και να
κοιμάμαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Όταν λοιπόν περνάμε την Κάτω Αχαΐα και
μπαίνουμε στα πρώτα χωριά της Ηλείας, πετάγομαι ξαφνικά, από την ιδιαίτερη ευωδιά που κατακλύζει την όσφρησή μου